นกน้อยพเนจร

เจ้าบินร่อนไปไหนต่อไหน

ไม่เหน็ดเหนื่อยบ้างหรืออย่างไร

เจ้าถึงยังบินต่อไปไม่กลับรัง

แต่เอาเถอะเจ้านกน้อย

วันนี้เจ้าอาจต้องการค่อยๆลืมความหลัง

ตราบใดที่เจ้ายังมีพลัง

เจ้าก็อาจยังหวังจะก้าวไป

หากวันใดปวดร้าวกับที่ใหม่

วันนั้นเจ้าจะรู้ว่าที่ใด

ก็ไม่อาจอุ่นได้..เท่ารังเดิม

......................................................................

ทะเลเวิ้ง..หาดทรายเหงา

คิดถึงความเป็นเราเมื่อก่อนนั้น

ฟ้ากว้าง..ดวงตะวัน

วันนี้สองแก้มฉันกลับไร้น้ำตา

เพราะเวลาสอนให้รู้

ว่าชีวิตที่มีอยู่ยังมีค่า

ความรักอาจสอนให้มีน้ำตา

แต่ไม่อาจทำให้ฉันออ่นล้าเพื่อก้าวเดินต่อไป

......................................................................

ชีวิตเราขึ้นอยู่กับใคร

ทำไมต้องโหยไห้และไขว่คว้า

เพียงสิ่งที่ชีวิตได้เดินจากมา

ทำไมถึงกับมีน้ำตา..ทุกข์โศกรอน

เพียงแค่ความเหว่ว้า

เจือเงาแห่งความเฉยชาออ่นๆ

ก็โหยหาอ้อมกอดแห่งความอนาทร

ทำไมจึงช่างบั่นทอนให้ร้อนรน

อาจยังไม่เข้าใจชีวิต

อาจต้องตามหาความคิดที่ยังคว้าค้น

วันนี้ความรัก..สอนให้ฉันรู้จักความอดทน

แต่สักวันเวลาจะสอนให้ฉันพบกับตัวตนแห่งความเป็นจริง

......................................................................