วันอาทิตย์ที่ 22 มิถุนายน พ.ศ. 2551


นกน้อยพเนจร
เจ้าบินร่อนไปไหนต่อไหน
ไม่เหน็ดเหนื่อยบ้างหรืออย่างไร
เจ้าถึงยังบินต่อไปไม่กลับรัง
แต่เอาเถอะเจ้านกน้อย
วันนี้เจ้าอาจต้องการค่อยๆลืมความหลัง
ตราบใดที่เจ้ายังมีพลัง
เจ้าก็อาจยังหวังจะก้าวไป
หากวันใดปวดร้าวกับที่ใหม่
วันนั้นเจ้าจะรู้ว่าที่ใด
ก็ไม่อาจอุ่นได้..เท่ารังเดิม
......................................................................

ทะเลเวิ้ง..หาดทรายเหงา
คิดถึงความเป็นเราเมื่อก่อนนั้น
ฟ้ากว้าง..ดวงตะวัน
วันนี้สองแก้มฉันกลับไร้น้ำตา
เพราะเวลาสอนให้รู้
ว่าชีวิตที่มีอยู่ยังมีค่า
ความรักอาจสอนให้มีน้ำตา
แต่ไม่อาจทำให้ฉันออ่นล้าเพื่อก้าวเดินต่อไป
......................................................................

ชีวิตเราขึ้นอยู่กับใคร
ทำไมต้องโหยไห้และไขว่คว้า
เพียงสิ่งที่ชีวิตได้เดินจากมา
ทำไมถึงกับมีน้ำตา..ทุกข์โศกรอน
เพียงแค่ความเหว่ว้า
เจือเงาแห่งความเฉยชาออ่นๆ
ก็โหยหาอ้อมกอดแห่งความอนาทร
ทำไมจึงช่างบั่นทอนให้ร้อนรน
อาจยังไม่เข้าใจชีวิต
อาจต้องตามหาความคิดที่ยังคว้าค้น
วันนี้ความรัก..สอนให้ฉันรู้จักความอดทน
แต่สักวันเวลาจะสอนให้ฉันพบกับตัวตนแห่งความเป็นจริง
......................................................................


ไม่มีความคิดเห็น: