เมื่อความหมองหม่นมันมากับคืนฝนโปรย
หัวใจฉันถูกเฆี่ยนโบย...ด้วยสายลมแห่งเหงา
รู้หรือเปล่าคนดี...สิ่งที่เหลือที่มีระหว่างเรา
มันทำให้ฉันต้องช้ำเศร้า...ต้องรานร้าวเท่าใด
..............................................
เพียงหนึ่งนาทีที่คิดถึงคุณ...
รู้บ้างไหมว่าใจมันแสบล้าและทารุนเพียงไหน
หนึ่งครั้งที่เอ่ยลา...รู้หรือเปล่าว่าคุณได้ฆ่าชีวิตใคร
...แต่คุณคงไม่รู้ คุณจึงไป...
และทิ้งให้ฉันเหลือเพียงหัวใจที่หยุดร้องไห้ไม่เป็น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น