เธอยิ้มให้ฉัน

แบ่งปันน้ำใจมาให้เสมอๆ

ทุกคราวที่เหงาและเหม่อ

ยังคงมีเธอเป็นกำลังใจ

เพราะอย่างนี้ฉันจึงรัก

มันมากมายนัก...เก็บไม่ไหว

มีอย่างหนึ่งที่อยากให้เธอรับไป

คือหัวใจที่ฉันรักเธอหมดดวง

หากไม่ได้อยู่ในใจ

ขออยู่ใกล้ๆก้พอ

หากไม่ผูกพันได้อย่างที่ขอ

อย่าว่า...ถ้าจะรอความห่วงใย

ถ้าเธอไม่ว่างมาหา

ก็อย่าว่า...ถ้าจะส่งใจไปให้

ถ้าบอกรักอย่าถามนะว่าทำไม

แค่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ก็พอ

เธอเคยคิดถึงใครไหม

เมื่อเห็นฟ้าใสที่ปลายขอบฟ้า

หรือเธอก็เคยคิดว่า

อยากจะเก็บปลายฟ้าไปฝากใคร

ฉันก็ยังรู้สึกเสมอ

และคน-คนนั้นก็คือเธฮ...รู้ไหม

ถึงแม้ขอบฟ้าจะเปลี่ยนสีไป

แต่ความคิดถึงจากใจ

ก็ยังเป็นเธอเสมอไปในห่วงคำนึง

จะกอดเก็บความทรงจำ ณ เวลานี้

ทุกเสี้ยวนาที ที่มีเธอร่วมทางฝัน

ใส่ในตะกร้าที่สานขึ้นมาจากความผูกพัน

เพื่อเตือนแต่ละวานวันที่ผ่านเลยมา

ความทรงจำนี้เองที่เก็บไว้

จะคอยเป็นกำลังใจในวันที่อ่อนล้า

เมื่อวันหนึ่งสิ่งร้ายๆผ่านเข้ามา

อย่างน้อยก็รู้สึกว่าทุกครั้งที่หลับตา...จะอุ่นใจ

อาจไม่ใช่แบบที่เธอฝัน

เป็นได้แค่คนรักจริงแค่นั้น...พอไหม

แต่สัญญา...จะไม่ทำให้เสียใจ

จะไม่ทำให้เธอหวั่นไหวมีน้ำตา

ขอแค่เธอรู้สึกเหมือนกัน

สัญญาว่าจะเป็นคนคนนั้น...ที่ดีกว่า

จะทำให้ได้อย่างที่เธอฝันตลอดมา

เป็นตัวจริงที่รักเธอได้มากกว่า

ไม่ได้เป็นสายลมแห่งความอาทร

ฉันเป็นเพียงผู้หญิงเร่ร่อนอยู่ในความอ่อนไหว

ไม่ได้เป็นแสงดาวหรือดวงจันทร์ดวงใด

..แค่เป็นคนที่มีหัวใจดวงนึง..

เธอจะรักหรือไม่..ฉันไม่รู้

แต่ฉันจะยังอยู่..เพื่อที่จะมีหัวใจห่วงใยส่งถึง

ฉันรักเธอเพื่อให้ความอ่อนไหวมีที่ให้ใจฉุดดึง

และฉันรักเธอเพราะฉันต้องการรักคนคนหนึ่ง..

..ด้วยความรู้สึกซาบซึ้งหมดหัวใจ..

มีความรัก..เพราะยินดี..มีความรัก

ไม่เคยกลัวอกหกเพราะอยากมีรักไม่ใช่อยากได้

มีความรักเพราะรู้จักรักใครๆ

มีความรักเพื่ออุ่นในใจดีๆ

มีรักแล้วจึงยินดีมีชีวิต

มีความคิดมีน้ำใจได้อย่างนี้

รักทำให้วันเวลามีค่ากว่าเคยมี

และรักยังต่อเติมความรู้สึกดีๆให้ทบทวี..ขึ้นกว่าเดิม

ขอนิดเดียวในหัวใจให้ฉัน

ให้ได้อยู่อย่างเงียบงัน..ไม่ร้องขอ

ขอเป็นใครที่ได้อยู่ในใจบ้างก็เป็นพอ

ขอเพียงฉันได้เติมต่อ..ลมหายใจ

เผื่อเธออยากหนีความ..วุ่นว้า

จะเป็นที่ให้เธอมาเพื่ออาศัย

มาปล่อยว่างความสับสนร้าวรนใจ

กับมุมหนึ่งที่มีใครยังรอกัน

แม้เป็นที่สุดท้ายให้เธอหยุด

แม้ที่สุดจะเป็นเพียงแค่ความฝัน

แม้น้ำตาจะรินไหล..ไม่สำคัญ

ขอเพียงฉันอยู่ตรงนั้น..อยู่กับเธอ

ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้แหละ

ก็คนมันรักมันแคร์..ผิดตรงไหน

จะว่าหึงว่าหวงแล้วใครจะทำไม

ไม่ให้หวงได้ไงแฟนทั้งคน

ขืนทิ้งๆขว้างๆ

เดียวใครคาบไปรับประทานจะมานั่งหมองหม่น

โดดเดี่ยวเดียวดาย . ทุรายทุรน

ใครจะว่าไม่มีเหตุผล..ก็ช่างใคร

กลัวจะเจ็บปวดใจในภายหน้า

ตัดไฟแต่ต้นลมดีกว่าต้องเสียน้ำตาร้องไห้

เรียกร้องสิทธิ์ตอนนั้นมันก็สายไป

เวลานี้หวงได้หวงไป

ใครอยากได้...มาแย่งเอา

ไม่ว่าเธอจะห่างไปไกลกี่ก้าว

ฉันก็ยังอยู่ที่เก่า...ไม่ไปไหน

สักกี่ครั้งเธอลืมฉันจนหมดใจ

ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ลืมเธอ

...........................

แม้ความรักไม่เหลือไว้ในใจแล้ว

ลมหายใจผ่าวแผ่วยังไหวเพ้อ

นานแค่ไหน...ไม่มีฉันในใจเธอ

ก็ยังรักอยู่เสมอ...ไม่เปลี่ยนไป

................................

อยู่ในที่ของเธอเถอะที่รัก

ฉันจักไม่เรียกร้องสิ่งไหน

เพียงรู้ว่าวันหนึ่งไม่มีใคร

คนที่เธอเดินจากไป...ยังรักเธอ

เธอเคยเห็นน้ำตาของฉันใช่ไหม

ใช่..ฉันร้องไห้เพราะเธอนะวันนั้น

เธอเองก็ยังคงอยู่เพราะสงสารกัน

แต่ฉันไม่เกลียดหรอกความสงสารที่เธอให้มา

เพราะรู้ว่าเธอคือคนที่ต้องการ

และสุขเหลือเกินในแต่ละวันที่เพียงได้แค่เห็นหน้า

ขอบใจจังเลยที่แพ้น้ำตา

และยังดีต่อกันเสมอมา..อยากบอกเธอว่าขอบใจ

เธอคงไม่เบื่อที่เช็ดน้ำตาฉันหรอกนะ

เพราะรักเธอรู้ไว้ซะฉันจึงร้องไห้

หากเธอไม่รักแต่สงสารกันก็ไม่เป็นไร

ฉันยังรักเธฮเหมือนเดิมได้..ไม่เปลี่ยนแปลง

จนวันนี้ที่กล้าจะผูกพัน

และมีเธอเป็นคนสำคัญที่แสนห่วงหา

แต่เธอกับอยากจากไป..อยากให้ฉันตัดใจ..จากลา

คิดว่ามันทำได้ง่ายๆอย่างที่ว่า..เลยหรือเธอ

หลับตาก็ฝันร้าย

ตื่นลืมตาก็เดียวดายและไหวหวั่น

เหมือนโลกทั้งโลกนี้เงียบงัน

เหมือนถูกสาปให้หัวใจโดนเผาไฟ

ให้การมีลมหายใจอยู่มันน่ากลัว

ให้ทุกขณะที่รู้สึกตัว..นั้นหม่นไหม้

เหมือนตกนรกบนดิน..ทุกนาทีนั้นเจ็บกินใจ

เพียงเพราะคุณรู้ไหม

ต้นเหตุคือการจากไป..........ของคุณคนเดียว

เมื่อความหมองหม่นมันมากับคืนฝนโปรย

หัวใจฉันถูกเฆี่ยนโบย...ด้วยสายลมแห่งเหงา

รู้หรือเปล่าคนดี...สิ่งที่เหลือที่มีระหว่างเรา

มันทำให้ฉันต้องช้ำเศร้า...ต้องรานร้าวเท่าใด

..............................................

เพียงหนึ่งนาทีที่คิดถึงคุณ...

รู้บ้างไหมว่าใจมันแสบล้าและทารุนเพียงไหน

หนึ่งครั้งที่เอ่ยลา...รู้หรือเปล่าว่าคุณได้ฆ่าชีวิตใคร

...แต่คุณคงไม่รู้ คุณจึงไป...

และทิ้งให้ฉันเหลือเพียงหัวใจที่หยุดร้องไห้ไม่เป็น

ดวงดาวเหงาหม่น

ในคืนที่ดวงจันทร์วนมืดดับ

ฉํนเหงาเศร้า..เธอลาลับ

ในคืนที่ความรักเธฮดับสูญ

ลมแรงพัดแกว่งไหวใบไม้ร่วง

...เหม่อมองใบร่วงจากต้นไม้

ต้นไม้จ๋า...เจ้ารู้สึกอย่างไรที่ทิ้งใบ

เหงาหรือไม่...เมื่อใบไม้ต้องโรยรา

เจ้าปลิดใบทิ้งทีละใบทีละใบ

ต้นเอย...เจ้ารู้ไหมว่าใบมันร่วงทั้งที่ยังห่วงหา

เจ้าไม่รู้สึกเลยหรือไร ความผูกพันที่มีให้กันมา

เมื่อใบร่วงโรยลาจึงเฉยนิ่ง

เจ้าโทษลมแรงอย่างนั้นหรือ...

แล้วเจ้าเคยคิดจะยื้อใบของเจ้าไว้บ้างไหม...โดยไม่ทิ้ง

เจ้าทำได้แต่ปล่อยให้ลมพรากโดยไม่ไหวติง

สงสารใบไม้จริง เมื่อเจ้าของใบไร้ใยดี

ไม่อาจฝืนในค่ำคืนให้หลับตา

ไม่อาจข่มความปวดปร่าในใจได้

ไม่อาจลืมสิ่งที่เกิดขึ้นมันเร็วไป

ไม่อาจคิดว่าเธอจะใจร้ายมาทิ้งกัน

อยู่ผ่านไปวันๆอย่างไร้ค่า

ไม่กล้าสบตาใครๆกลัวไหวหวั่น

เพียงลมพัดแรงน้ำตา..ก็รื้อตัน

หมดแรงแล้วจะฝันถึงสิ่งใด

ไม่อาจฝืนข่มใจให้หลับลง

ไม่อาจปลงกับรักร้างที่เกิดได้

ไม่อาจมีใจหลงเหลือไปให้ใคร

นอกจากปล่อยลมหายใจให้โรยรินไปแค่วันๆ

หากดาวบนฟ้าจะช่วยรับฝากความเหงา

ฉันจะอยู่ใต้แสงดาว..หาความสดใส

หากสายลมจะช่วยพัดเอาความเดียวดาย

ฉันจะปล่อยความรู้สึกล่องลอยไปจนสุดตา

เพราะอ่อนล้าทุกคืนค่ำ

มีแต่ความทรงจำที่คอยย่ำให้เหว่ว้า

ค่ำคืนที่ว่างเปล่าจึงมีเพียงเงาความเย็นชา

รุมเร้าจนไม่อาจจะปิดตา

ให้หลับลงในความวุ่นว้าของค่ำคืน

ถ้าหากเธอห่วงฉัน...

ก็คงกลับมาให้เวลากันมากกว่านี้

กลับมาดูแลใจให้ฉันได้รู้สึกดี

มาอยู่เคียงข้างยามที่ฉันไม่มี...ไม่เหลือใคร

แต่เพราะเธอไม่เคยห่วง เคยรัก

เธอจึงไม่เคยรู้จัก ไม่เคยหวั่นไหว

วันคืนที่เงียบเหงา ไร้ข่าวคราวความห่วงใย

หากเธอคิดถึงฉัน เธอจะเข้าใจ

ว่าเรื่องแค่นี้ทำไม...ฉันต้องมีน้ำตา

คงมีเพียงฉันที่ยังพร่ำเพ้อ

คิดถึงแต่เธอด้วยใจที่อ่อนไหว

นานแล้วสินะที่เธอได้จากไป

ทิ้งความเงียบเหงาเดียวดายเป็นของขวัญอำลา

ที่นี่...จึงอบอวลด้วยความเศร้า

เหมือนถูกแต่งเติมด้วยสีเทาเต็มท้องฟ้า

โรยรินหัวใจ...หยดน้ำใสจึงพร่างตา

คิดถึงคำสัญญาแห่งการกลับมาของคนดี

ในทุเช้าของวันใหม่

จึงไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนไปนอกจากนี้

ก็คงมีเพียงฉันที่เพ้อรำพัยมานานปี

อยู่กับความเหงาที่ท้นทวี...

และรอเธออยู่ตรงนี้อย่าเงียบงัน

อยากได้ยินเสียงเธอตรงนั้นตรงนี้

อยากให้บรรยายกาศที่มีเต็มไปด้วยความสดใส

อยากได้ยินเสีนงเธอคนเก่าที่คอยเฝ้าเอาใจ

อยากรู้สึกว่าเธออยู่ใกล้เหมือนที่ผ่านมา

เชื่อไหมว่าฉันเหงา

ตั้งแต่ไม่มีเงาของเธออยู่ตรงหน้า

ผู้หญิงคนนี้..ที่เคยพูดเสมอว่าเย็นชา

ตอนนี้กำลังรินน้ำตารดหัวใจ

ฉันร้องไห้เพราะความคิดถึง

และอยู่กับใจดวงหนึ่งที่แสนอ่อนไหว

ทำไมฟ้าต้องขีดกั้นเราแสนไกล

ในวันที่ฉันเพิ่งเริ่มจะเข้าใจหัวใจตัวเอง

จากช๊วิตที่ไม่มีใครให้อิงอุ่น

จนวันหนึ่งพบคุณพร้อมลมหนาว

ผู้ชายของความรักที่สร้างเรื่องราว

ปลอบขวัญคนเจ็บราว..ได้ผ่อนคลาย

ที่รัก..คุณเหมื่อนดั่งไฟฝัน

ให้ชีวิตแต่ละวันกลับมีความหมาย

กอปรความเดียวดายตั้งแต่ได้พบคุณ

..................................................................

ไม่เคยมีสักวันที่ไม่คิดถึง

แม้ในวันที่เจอเรื่องหม่นไหว

ทุกเสี้ยวเวลาหนึ่งของคืนวันที่ผ่านไป

ฉันคิดถึงธอเต็มใจก่อนหลับตา

ดวงดาวจะเป็นพยาน

ว่ารักเธอเนิ่นนานคู่ไปกับฟ้า

ให้ความสำคัญกว่าสิ่งใดในสายตา

รักเธอ จนกว่าถึงเวลาหยุดหายใจ

.......................................................................

ทุกๆวันฉันจะคิดถึงคุณ

คิดถึงอยางอบอุ่น...ไม่ว่าตอนไหนๆ

คิดถึง คิดถึง คิดถึงก่อนทำอะไร

ยึดเธอเป็นแรงจูงใจรู้ไหม...คนสำคัญ

............................................

ส่งความคิดถึงที่มีมากมาย...

ผ่านแสงดาวส่องประกายไปทางฟ้าข้างนั้น

เชื่อมั่นและศรัทธาว่า...คุณคิดถึงเหมือนกัน...

วานลมกระซิบคนร่วมฝันว่า ชีวิตฉันไม่มีใคร

................................................

ถึงแม้คืนนี้จะเหน็บหนาว

ถึงแม้บางเรื่องราวทำให้ร้าวไหว

ถึงแม้คืนวันจะว่างเปล่า...ชวนเหงาใจ

ก็อบอุ่นกว่าใครเพราะ คำห่วงใย จากเธอ

.................................................

ต่อให้ระยะทางมาพรากเราจากกัน

ต่อให้ทุกคืนวันหมุนผ่านมาเสมอ

ต่อให้มีอุปสรรคมากมายต้องเจอ

หนึ่งคำอาทรของเธอ...ทำให้คนเพ้ออุ่นใจ

.................................................

คืนเหงาที่มีแต่ดาวบนฟ้า

ฉันเติมเต็มดวงตาด้วยภาพฝัน

ฝันว่ามีเธออยู่ใกล้กัน

และมีถ้อยคำกระซิบรำพันระหว่างเรา

และคืนเหงาก็กลับตื่น

ฉันตกแต่งค่ำคืน จนหายเหงา

แม้คืนนี้มีเธอแค่ภาพเงา

แต่คืนเหงาก็กลับอุ่น..เหมือนคุ้นเคย

...........................................

มีใครก็เหมือนไม่มีใคร

เมื่อไม่มีหัวใจ..ให้ใครอื่น

ตะวันดับ..ก็นับคืน

ตะวันตื่น..ก็นับวับ

.....................

จะรอเธอมาเคียงใกล้

เคียงใจเธอกับฉัน

มาต่อเรื่องของวันเก่าเรารักกัน

มาต่อเติม..ความผูกพัน..วันต่อไป

............................................

นกน้อยพเนจร

เจ้าบินร่อนไปไหนต่อไหน

ไม่เหน็ดเหนื่อยบ้างหรืออย่างไร

เจ้าถึงยังบินต่อไปไม่กลับรัง

แต่เอาเถอะเจ้านกน้อย

วันนี้เจ้าอาจต้องการค่อยๆลืมความหลัง

ตราบใดที่เจ้ายังมีพลัง

เจ้าก็อาจยังหวังจะก้าวไป

หากวันใดปวดร้าวกับที่ใหม่

วันนั้นเจ้าจะรู้ว่าที่ใด

ก็ไม่อาจอุ่นได้..เท่ารังเดิม

......................................................................

ทะเลเวิ้ง..หาดทรายเหงา

คิดถึงความเป็นเราเมื่อก่อนนั้น

ฟ้ากว้าง..ดวงตะวัน

วันนี้สองแก้มฉันกลับไร้น้ำตา

เพราะเวลาสอนให้รู้

ว่าชีวิตที่มีอยู่ยังมีค่า

ความรักอาจสอนให้มีน้ำตา

แต่ไม่อาจทำให้ฉันออ่นล้าเพื่อก้าวเดินต่อไป

......................................................................

ชีวิตเราขึ้นอยู่กับใคร

ทำไมต้องโหยไห้และไขว่คว้า

เพียงสิ่งที่ชีวิตได้เดินจากมา

ทำไมถึงกับมีน้ำตา..ทุกข์โศกรอน

เพียงแค่ความเหว่ว้า

เจือเงาแห่งความเฉยชาออ่นๆ

ก็โหยหาอ้อมกอดแห่งความอนาทร

ทำไมจึงช่างบั่นทอนให้ร้อนรน

อาจยังไม่เข้าใจชีวิต

อาจต้องตามหาความคิดที่ยังคว้าค้น

วันนี้ความรัก..สอนให้ฉันรู้จักความอดทน

แต่สักวันเวลาจะสอนให้ฉันพบกับตัวตนแห่งความเป็นจริง

......................................................................