ไม่อาจฝืนในค่ำคืนให้หลับตา
ไม่อาจข่มความปวดปร่าในใจได้
ไม่อาจลืมสิ่งที่เกิดขึ้นมันเร็วไป
ไม่อาจคิดว่าเธอจะใจร้ายมาทิ้งกัน
อยู่ผ่านไปวันๆอย่างไร้ค่า
ไม่กล้าสบตาใครๆกลัวไหวหวั่น
เพียงลมพัดแรงน้ำตา..ก็รื้อตัน
หมดแรงแล้วจะฝันถึงสิ่งใด
ไม่อาจฝืนข่มใจให้หลับลง
ไม่อาจปลงกับรักร้างที่เกิดได้
ไม่อาจมีใจหลงเหลือไปให้ใคร
นอกจากปล่อยลมหายใจให้โรยรินไปแค่วันๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น