คงมีเพียงฉันที่ยังพร่ำเพ้อ
คิดถึงแต่เธอด้วยใจที่อ่อนไหว
นานแล้วสินะที่เธอได้จากไป
ทิ้งความเงียบเหงาเดียวดายเป็นของขวัญอำลา
ที่นี่...จึงอบอวลด้วยความเศร้า
เหมือนถูกแต่งเติมด้วยสีเทาเต็มท้องฟ้า
โรยรินหัวใจ...หยดน้ำใสจึงพร่างตา
คิดถึงคำสัญญาแห่งการกลับมาของคนดี
ในทุเช้าของวันใหม่
จึงไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนไปนอกจากนี้
ก็คงมีเพียงฉันที่เพ้อรำพัยมานานปี
อยู่กับความเหงาที่ท้นทวี...
และรอเธออยู่ตรงนี้อย่าเงียบงัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น